İçimde anlam veremediğim elimi ayağımı titreten kalbimin yerinden çıkacak gibi endişelendiren. hayattan soğutan yaşama heyecanımı kıran bir korku var.
hocam ve bazı günahlardan eşek gibi pişman olup kafandan hala o günahları geçiren.
ama asla tekrar aynı hataya düşmeyip anadan doğmuş gibi tertemiz kimseyi tanımış olmamak isteyen de bir düşüncem var. ve ben kızlardan çok erkeklerle anlaşan şakalaşmayı takılmayı zaman geçirmeyi seven biriyim.
çünkü çok çirkin iğrenç hatalar yaptım sevgilim varken şimdi evlenmek üzereyiz.
ama çok saptım yolumu kaybettim kaderim diye sustum ağladım ama aynı hataları defalarca yaptım.
Kader değil Allah akıl fikri irade vermiş ben her seferinde irademe yenildim şimdi kendime geldim. bu sefer de sağlığım kötü sürekli ölüm korkusu hesap verememe endişesi içerisindeyim yaşamak istemiyorum ölmek ten korkuyorum.
Rabbim in karşısına çıkacak yüzüm yok kendimi düşündüğüm gibi sevdiğim insanı da düşünüyorum. oda bir erkek olarak bana ihanet etmiş. kendisi benim bildiğimi bilmiyor yada bilmiyor gibi yapıyor.
kaybetmemek için bilmiyorum ama ben af dilesem onun dilemediği düşünmek beni daha çok umutsuzluğa götürüyor.
her şeyden korkuyorum kimseye güvenemiyorum ilk doğduğum gün ki gibi tertemiz olmak istiyorum.
ama elimde değil etrafa bakıyorum herkes Mutlu Mesut yaşıyor gülüyor geziyor tozuyor.
ama benim Canım hiç bir şey istemiyor bir sürü namaz oruç borcum var açık biriyim.
bunları düşündükçe hayattan soğuyorum yaşamaktan korkar oldum ne yapmam gerekiyor lütfen yardım edin?
Bir önceki yazımız olan Baş örtüsüne Hakaret Edenlerin Cezası başlıklı makalemizi de okumanızı öneririz.
1443 yılına giriyoruz...
O zaman diyebilirmiyiz kimsenin kaderi kötü yazılmamıştır. Parmak izinin farklı oluşu gibi farklı yaratılmıştır herkes. Ve herkes de Allah ın bildiği kötü zannedilebilecek kaderi de fıtrat...